گفتم: خداي من، دقايقي بود در زندگانيم كه هوس مي كردم سر سنگينم را كه پر از دغدغه ي ديروز بود و هراس فردا، بر شانه هاي صبورت بگذارم، آرام برايت بگويم و بگريم، در آن لحظات شانه هاي تو كجا بود؟
گفت: عزيزتر از هر چه هست، تو نه تنها در آن لحظات دلتنگي، كه در تمام لحظات بودنت برمن تكيه كرده بودي، من آني خود را از تو دريغ نكرده ام كه تو اينگونه هستي، من همچون عاشقي كه به معشوق خويش مي نگرد، با شوق تمام لحظات بودنت را به نظاره نشسته بودم.

گفتم: پس چرا راضي شدي من براي آن همه دلتنگي، اينگونه زار بگريم؟
گفت: عزيزتر از هر چه هست، اشك تنها قطره اي است كه قبل از آنكه فرود آيد عروج مي كند، اشكهايت به من رسيد و من يكي يكي بر زنگارهاي روحت ريختم تا باز هم از جنس نور باشي و از حوالي آسمان، چرا كه تنها اينگونه مي شود تا هميشه شاد بود.

گفتم: آخر آن چه سنگ بزرگي بود كه بر سر راهم گذاشته بودي؟
گفت: بارها صدايت كردم، آرام گفتم از اين راه نرو كه به جايي نمي رسي، تو هرگز گوش نكردي و آن سنگ بزرگ فرياد بلند من بود كه عزيزتر از هر چه هست از اين راه نرو كه به ناكجاآباد هم نخواهي رسيد.

گفتم: پس چرا آن همه درد در دلم انباشتي؟
گفت: روزيت دادم تا صدايم كني، چيزي نگفتي، پناهت دادم تا صدايم كني، چيزي نگفتي، بارها گل برايت فرستادم، كلامي نگفتي، مي خواستم برايم بگويي و حرف بزني. آخر تو بنده ي من بودي چاره اي نبود جز نزول درد كه تنها اينگونه شد تو صدايم كردي.

گفتم: پس چرا همان بار اول كه صدايت كردم درد را از دلم نراندي؟
گفت: اول بار كه گفتي خدا آن چنان به شوق آمدم كه حيفم آمد بار دگر خداي تو را نشنوم، تو باز گفتي خدا و من مشتاق تر براي شنيدن خدايي ديگر، من مي دانستم تو بعد از علاج درد بر خدا گفتن اصرار نمي كني وگرنه همان بار اول شفايت مي دادم.

گفتم: مهربانترين خدا، دوست دارمت ...
گفت: عزيزتر از هر چه هست من دوست تر دارمت ...